Source : eleven media
လူရယ္လို႔ျဖစ္လာရင္
အေမနဲ႔အေဖ ဆိုတာရွိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ အေမရွိတယ္။ အေမမရွိေတာ့တာ
ၾကာခဲ့ၿပီ။ အေမ့႐ုပ္ အေမ့အသံ အေမသဏၭာန္ စစ္စစ္ေတြသာ မရွိေတာ့တာပါ။
အေမ့ပံုရိပ္ အေမ့အေၾကာင္း အေမနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြကေတာ့ ဟိုအရင္တုန္းလို
ရွိေနေသးတယ္။ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် အေမ့အေၾကာင္း တေစ့တေစာင္းက ေပၚေနျမဲပါ။ ဇနီးသား
မိသားစုနဲ႔ ေန႔စဥ္အလုပ္တာ၀န္ေတြ ၾကားထဲမွာကိုပဲ အေမ့အေၾကာင္းအရာေတြက
လွ်ပ္တစ္ျပက္၀င္လာေနျမဲပါ။ အေမက ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို အျမဲမျပတ္ ေစာင့္ၾကေနသလို
ထင္မိတယ္။ အေၾကာင္းတစ္ခု အခြင့္အေရးတစ္ခု ၾကံဳတာနဲ႔ ေရာက္ေရာက္လာတတ္တယ္။
အခုလို မိုးၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ရြာတဲ့ အခါေတာ့ အေမကမေခၚဘဲ မေမွ်ာ္ဘဲ ေရာက္ေရာက္လာတယ္။ အေမက မိုးကိုေၾကာက္တယ္။ ေၾကာက္တယ္ဆိုတာထက္ မႏွစ္သက္ဘူးဆိုရင္ ပိုမွန္မယ္ထင္တယ္။ မိုးေရစက္၊ မိုးႀကိဳးမုန္တိုင္းနဲ႔ လွ်ပ္စီးေတြၾကားမွာ အေမက---နဲ႔ ဒုကၡေတြ ေလာကဓံဆိုးေတြရွိခဲ့တာမို႔ ထင္ပါတယ္။ အေမက မိုးကိုစိတ္နာပံုရတယ္။ အေမငယ္ငယ္က ေတာရြာတစ္ခုမွာေမြးတယ္။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွစ္မ ေျခာက္ေယာက္ရွိတယ္။ အေဖက ကရင္လူမ်ဳိး၊ အေမကဗမာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အဘိုးျဖစ္သူက ႐ုိးတယ္။ မိ႐ိုးဖလာလယ္ပဲ လုပ္တတ္တယ္။ မိုးရြာရင္ လယ္ထြန္မယ္။ ပ်ဳိးၾကဲမယ္။ စပါးစုိက္မယ္။ ေပါင္းသင္ေျမဆြမယ္။ ႏြားစာရိတ္မယ္။ စပါးေတြမွည့္ရင္ ရိတ္သိမ္းမယ္။ မ်ဳိးစပါးခ်န္ၿပီးေရာင္းမယ္။ ရတဲ့ပိုက္ဆံ အဘြားကိုအပ္မယ္။ ႏြားစာေကြၽးဖို႔ ေကာက္႐ိုးေတြစုမယ္။ ႏြားေတြအစာေကြၽးမယ္။ ေရခ်ဳိးမယ္။ ၿပီးရင္ အဘြားခိုင္းတာလုပ္မယ္။ ထင္းရွာမယ္ေရခပ္မယ္။ ကေလးထိန္းမယ္။ ေနာက္ႏွစ္ေျမဆီခ်ဖို႔ ေနာက္ေခ်းေတြစုမယ္။ သၾကၤန္တြင္းေရာက္ရင္ အိမ္ျပင္မယ္။ ဓနိေတြအသစ္မိုးမယ္။
အေမကေမာင္ႏွမေတြထဲမွာ ဒုတိယအႀကီးဆံုး သမီးပါ။ အစ္ကိုတစ္ေယာက္နဲ႔ ေမာင္သံုးေယာက္၊ ညီမတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ အေမ့ေျပာစကားအရ အစ္ကိုႀကီးက နည္းနည္းဆိုးပံုရတယ္။ ေက်ာင္းထားေပမယ့္ ေက်ာင္းစာကို ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ လုပ္ပံုမရဘူး။ အဲဒီေတာ့ အႀကီးဆံုးသမီးျဖစ္တဲ့ အေမက အဘြားၿပီးရင္ တာ၀န္ေတြပံုက်လာတယ္။ အေမက စာမတတ္ဘူး။ အေမ့ကိုရြာက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ေရးတတ္ဖတ္တတ္ေအာင္ ထားပါတယ္။ အေမက စာမသင္ခ်င္ဘူး။ ေက်ာင္းမတက္ခ်င္ဘူး။ အလုပ္ပဲ လုပ္ခ်င္တယ္။ ေက်ာင္းသြားရမယ္။ စာသင္ရမယ္ဆိုရင္ အေမငိုတယ္။ အေမစာတတ္ခ်င္ေပမယ့္ စာမသင္ခ်င္ဘူး။ စာမသင္ခ်င္တာ အေၾကာင္းေတာ့ရွိမွာပါ။ အေမ့မိသားစု အေျခအေနကိုသိလို႔ ေက်ာင္းသြားၿပီး စာသင္ရမယ့္အခ်ိန္မွာ အလုပ္လုပ္ေငြရွာခ်င္ပံု ရပါတယ္။ အစ္ကိုနဲ႔ အငယ္ေတြကိုေတာ့ အားေပးတယ္။ ပညာတတ္ေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။
အေမကေက်ာင္းမတက္ဘဲ လူႀကီးေတြနဲ႔ လယ္ထဲလုိက္တယ္။ ပ်ဳိးႏုတ္တယ္၊ ေကာက္စိုက္တယ္။ ထဘီတိုတုိ၀တ္ၿပီး လူႀကီးေတြနဲ႔ အၿပိဳင္ေကာက္စိုက္တယ္။ အေမက စာသာမတတ္တာ ေကာက္စိုက္တာေတာ့ ေတာ္တယ္။ ႐ြံ႕ေတြေရေတြေမွ်ာ့ေတြထဲမွာ ခေမာက္ေလးေဆာင္းၿပီး ေကာက္စိုက္ေနတဲ့ အေမ့ပံုရပ္ကို ကြၽန္ေတာ္ပံုေဖာ္ ၾကည့္မိတယ္။ ခ်စ္စရာေလး ေနမွာပါ။ အေမက ေသးေသးေကြးေကြးေလး။ လူကေသးသေလာက္ စိတ္ကျမန္တယ္။ စိတ္ျမန္ေတာ့ အလုပ္လည္း ျမန္တယ္ဆိုတာ ဟုတ္မွာပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႀကီးလာတဲ့အခ်ိန္ အေမ့အသက္ ေျခာက္ဆယ္အထိ စိတ္ျမန္လုက္ျမန္ ရွိေသးတယ္။ တစ္ခါတေလ အေဖနဲ႔မ်ား ရန္ျဖစ္တဲ့အခါ ေဒါသထြက္လာရင္ အေဖ့စကားသံ မဆံုးခင္ အေမက အေဖ့ေရွ႕ ေရာက္ေနၿပီ။
အေမကသူတို႔ရြာကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ပံု ရပါတယ္။ လွည္းကူးအပိုင္ ရွမ္းတဲႀကီးဆိုတဲ့ရြာမွာ အေမတို႔ေနတယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္းလည္း ခဏခဏေျပာတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ေကာက္စိုက္ပ်ဳိးႏုတ္ခဲ့တဲ့ လယ္ေလးေတြမွ ရွိေသးရဲ႕လား မသိဘူးလို႔ သတိရတိုင္းေျပာတယ္။ ရြာမွာ လယ္လုပ္ငန္းနဲ႔ အဆင္မေျပ၊ သားသမီးေတြလည္း ႀကီးလာေတာ့ အဘိုးအဘြားေတြ ရြာကိုစြန္႔ခြာဖို႔ လုပ္ၾကတယ္။ ငါတို႔သားသမီးေတြ ရြံ႕ေရဗြက္ေတြၾကားမွာ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ေနရမယ့္အတူတူ ၿမိဳ႕ကကတၱရာလမ္းေဘးမွာပဲ ျဖစ္သလို ေနေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ရန္ကုန္တက္လာၾကတယ္။ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း အကူအညီမရွိလို႔ စြပ္က်ယ္စက္႐ံုေဘးမွာ တဲထိုးေနၾကတယ္။ အဘိုးကၾကံဳရာ က်ပန္းလုပ္တယ္။ အေမကစြပ္က်ယ္စက္႐ံုမွာ ၀င္လုပ္တယ္။ အေမက စိတ္သြက္လူသြက္ဆိုေတာ့ သူမ်ားေတြထက္ အလုပ္ပိုၿပီးတယ္။ ခဏခဏ ဆုရတယ္ဆိုပဲ။ အလုပ္မွာေတာ့ အေမက အဲဒီေလာက္ ေတာ္တာပါ။
အေမက ေဘာလံုး၀ါသနာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေဘာလံုးပြဲေတြရွိရင္ ထမင္းေစာေစာခ်က္ၿပီး လိုက္ၾကည့္တယ္။ ကြင္းထဲမွာ ေဘာလံုးကန္ေနရင္းနဲ႔ ေအာ္သံေတြကို နားစိုက္ေထာင္ရင္ အေမ့အသံက ထိပ္ဆံုးကပဲ။ တစ္ခါတေလ အားမလိုအားမရျဖစ္ၿပီး ကြင္းထဲကိုလူပါ ေရာက္လာတတ္တယ္။ ဒိုင္လူႀကီး ဆူတာခံရတယ္။ သူ႔သားအသင္း ႏိုင္တဲ့အခါ ဆိုရင္ေတာ့ ေျပာမဆံုးေတာ့ဘူး။ ေျပာလိုက္ ရယ္လိုက္နဲ႔။ ငစိန္ဆန္ထမင္း၊ ငါးပိရည္တို႔စရာ၊ ငါးေျခာက္ငါးျခမ္း ဟင္းေတြစားရင္း ေျပာေနတာအခုထိ ျမင္ေယာင္ေနတုန္းပါ။ ဒါေပမဲ့ အေမ...။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္က ကန္ခဲ့တဲ့ ေဘာလံုးကြင္းလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ အေမ့ေျမးေတြဆိုရင္ ေဘာလံုးေတာင္ မကန္တတ္ေတာ့ဘူး အေမရဲ႕။
ၿမိဳ႕ထဲက သိမ္ႀကီးေစ်း ဓမၼာ႐ံုနားေရာက္တိုင္းလည္း အေမက ေရာက္ေရာက္လာတယ္။ အခုလိုမိုးတြင္း သရက္သီးလိႈင္လႈိင္ ေပၚခ်ိန္မွာ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ဓမၼာ႐ံုေထာင့္မွာ ေစ်းေရာင္းဖူးတယ္။ မနက္အေစာႀကီးထ ဗိုက္ပူဘတ္စ္ကားႀကီးစီးၿပီး ကီလီေစ်းကိုလာတယ္။ ကမ္းနားမွာ သရက္သီး သမၺန္ေတြဆီသြားတယ္။ အဲဒီတုန္းက သရက္သီးသမၺန္ေတြထဲ ဆင္းၾကည့္ရင္လည္း သရက္သီးနံ႔ လိႈင္ေနတာပဲ။ အခုေခတ္လို ဓာတုေဆး၀ါးေတြ မသံုးဘဲ သဘာ၀အတိုင္း မွည့္ၾကေတာ့ ေခါင္းမူးမတတ္ ေလာက္ေအာင္ေမႊးတယ္။ သရက္သီး တစ္ေယာက္တစ္ေတာင္းစီ၀ယ္ၿပီး သိမ္ႀကီးေစ်းမွာ ေရာင္းၾကတယ္။ ဗုိက္ဆာရင္ ေရမေဆးဘဲ သရက္သီးကို ခြဲစားလိုက္၊ အခြံႏႊာစားလိုက္တာပဲေနာ္။
တစ္ရက္မွာေတာ့ အျဖစ္ဆိုးနဲ႔ၾကံဳတယ္။ မရွိလို႔ေစ်းေရာင္း စားပါတယ္ဆိုမွ ျဖစ္ရတယ္။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ကုန္ေစ်းတန္းမွတ္တိုင္မွာ သရက္သီးေတာင္းေတြခ်တယ္။ ကားသမားက အတင္းေမာင္းထြက္ေတာ့ သရက္သီးေတာင္း ေမွာက္က်တယ္။ လမ္းေပၚမွာျပန္႔က်ဲေနတဲ့ သရက္သီးေတြကို လိုက္ေကာက္ေပမယ့္ တစ္၀က္ေလာက္ပဲ ျပန္ရတယ္။ အခုေခတ္ ဆီးသီးဗန္းေမွာက္က်လို႔ လူေတြလုစားတာ မဟုတ္ဘူး။ ကားေတြတက္နင္းတာနဲ႔ ကြဲျပဲကုန္လို႔ပါ။ အဲဒီေန႔က အျပန္မွာ အေမ့မ်က္ႏွာမေကာင္းဘူး။ ညေနက်ေတာ့ သတင္းစာနဲ႔ တစ္ခုခုကိုထုပ္ၿပီး အေမအျပင္ ထြက္သြားတယ္။ ျပန္လာေတာ့ အေမ့လက္ထဲမွာ မနက္ေစ်းရင္းဖို႔ ပိုက္ဆံပါလာတာ သတိထားလိုက္မိတယ္။ အေမ့ကို သနားတာကလြဲလို႔ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဘာမွမလုပ္ေပး ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
အေမက စာသာမတတ္တာ ပံုတိုပတ္စနဲ႔ ရာဇ၀င္ေတြ အမ်ားႀကီးေျပာျပတယ္။ ဘုရားအေၾကာင္း၊ ယေသာ္ဓရာအေၾကာင္း၊ အဇာတသတ္နဲ႔ ေဒ၀ဒတ္အေၾကာင္း၊ သုေဒၶါဒန နဲ႔ဗိမိၼသာရမင္းႀကီးအေၾကာင္း ကာဠဳဒါယီ အမတ္ႀကီး အေၾကာင္းေတြလည္းပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက စာမဖတ္ဘဲ အေမေျပာျပတာနဲ႔ သိေနတယ္။ အေမက ကြၽန္ေတာ့္ကိုတစ္ခါမွ မ႐ိုက္ဖူးဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က အေမ႐ိုက္တာ ခံၾကည့္ခ်င္လို႔ တစ္ခါေလာက္ ႐ိုက္ပါဆိုေတာ့ အေမထလာတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို႐ိုက္တယ္။ တုတ္နဲ႔ေတာ့မဟုတ္ဖူး ႏွာေခါင္းနဲ႔။ အေမ့သြားေတြ မေကာင္းေတာ့ ႏုတ္ပစ္ရတယ္။ အံကပ္စြတ္ၿပီးလည္း ထမင္းမစားတတ္လို႔ သြားဖံုးနဲ႔ ၀ါးစားတယ္။ ၾကာေတာ့ အေမ့မွာ အာ႐ံုေၾကာေရာဂါ တစ္ခုျဖစ္တယ္။ ေဆးစားေဆးထိုး လုပ္ေပမယ့္ ပိုပိုဆိုးလာတယ္။ ေဆး႐ံုတက္ၿပီး ခြဲစိတ္လိုက္ရတယ္။
ေဆး႐ံုႀကီး ေရာက္တိုင္းလည္း အေမ့ကို သတိရတယ္။ အေမကလည္း ၾကံဳတာနဲ႔ ေရာက္ေရာက္လာတယ္။ အေမ့မွာ ေလာကဓံ၊ ေဆးဒဏ္၊ ဘ၀ကံေတြေၾကာင့္ အသည္းေရာဂါျဖစ္တယ္။ ေဆး႐ံုႀကီးက အသည္းဆရာ၀န္ႀကီးဆီ သြားျပတယ္။ အေမ့ေရာဂါကို စမ္းသပ္ၿပီးေတာ့ ဆရာ၀န္ႀကီးကေမးတယ္။ သားသမီးေတြ အေၾကာင္းလည္း ပါတယ္။ ဘြဲ႕ရပညာတတ္ သားသမီးေတြရွိရဲ႕သားနဲ႔ ကိုယ့္အေမ ေရာဂါျဖစ္ေနတာ မသိဘူးလား။ ႀကိဳႀကိဳတင္တင္ မကုဘူးလား။ ေမြးရက်ဳိးမနပ္တဲ့ သားသမီးေတြပဲလို႔ ေျပာေတာ့ အေမမ်က္ရည္က်တယ္။ ဆရာ၀န္ႀကီး ျပန္သြားေတာ့ အေမက ေျပာတယ္။ လူေလး အေမတို႔ေဆး႐ံုးက ဆင္းရေအာင္တဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ အေမဆိုေတာ့ အေမေသခ်င္ေသပေစ ငါ့သားသမီးေတြကို ေျပာတာေတာ့ မခံႏိုင္ဘူးတဲ့။ အဲဒီေခတ္ဘြဲ႕ရ လူငယ္ေတြရဲ႕ ဒုကၡကို ဆရာ၀န္ႀကီး မသိလို႔ျဖစ္မွာပါလို႔ အေမ့ကို ႏွစ္သိမ့္ေပးခဲ့ရ ေသးတယ္ေနာ္။
အခုလို ေရြးေကာက္ပြဲသံေတြ ၾကားေတာ့လည္း အေမ့ကို သတိရမိျပန္ပါတယ္။ အေမသာဆိုရင္ ေပ်ာ္မွာပါ။ အေမက သူတို႔ေခတ္ ေရြးေကာက္ပြဲအေၾကာင္းလည္း ခဏခဏ ေျပာတယ္။ ဖဆပလေခတ္ တည္ျမဲသန္႔ရွင္း အၿပိဳင္အဆိုင္ ေရြးတဲ့အခ်ိန္မွာတဲ့။ အေမတို႔လည္း မဲေပးခဲ့ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက မဲဆြယ္ပြဲေတြ အႀကီးအက်ယ္ လုပ္ၾကတယ္။ ေငြေၾကး ကုန္ခံလုပ္ၾကတာ။ ေကြၽးေမြးၿပီး မဲဆြယ္တယ္။ တခ်ဳိ႕မ်ားဆိုရင္ ေငြပစၥည္း လက္ေဆာင္ေတြေတာင္ ေပးတယ္ဆိုပဲ။ အေမတို႔ကေတာ့ မနက္ေစာေစာထ သူတို႔ေကြၽးတာစား၊ ေပးတာယူတာပဲ။ အတီးအမႈတ္ အကအခုန္ေတြ ေတာင္ပါေသးတယ္။ ေပ်ာ္စရာႀကီးေပါ့။ အဲဒီေန႔က ဗိုက္လည္း၀တယ္။ ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္တယ္လို႔ ခဏခဏေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ကေမးတယ္။ အေမမဲထည့္ေတာ့ ေကြၽးေမြးေပးတဲ့သူေတြကို ေပးခဲ့သလားဆိုေတာ့ အေမက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္တယ္။ ဘယ္ထည့္မလဲသားရယ္။ အေမထည့္ခ်င္တဲ့သူ ထည့္ခဲ့တာေပါ့။ သူတုိ႔သိတာမွတ္လို႔ ...။
ေၾသာ္ တတ္လည္း တတ္ႏိုင္တဲ့အေမ။ လာမယ့္ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အေမသာဆိုရင္ ေပ်ာ္မွာ။ ခုေတာ့။
ခလုတ္တိုက္ရင္
အေမ့ကိုပဲ ႏႈတ္ကအလိုလို ထြက္လာတယ္။
အေမကေျပာမယ္ထင္တယ္
မင္းတို႔မွာ အေဖရွိေနတာပဲ။
အေမ
သားတို႔ဘ၀ေတြ အဆင္မေျပဘူး။
ဒါေၾကာင့္မို႔ အေမ့ကို ရွိေစခ်င္တယ္။
အေမသာဆိုရင္။
အခုလို မိုးၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ရြာတဲ့ အခါေတာ့ အေမကမေခၚဘဲ မေမွ်ာ္ဘဲ ေရာက္ေရာက္လာတယ္။ အေမက မိုးကိုေၾကာက္တယ္။ ေၾကာက္တယ္ဆိုတာထက္ မႏွစ္သက္ဘူးဆိုရင္ ပိုမွန္မယ္ထင္တယ္။ မိုးေရစက္၊ မိုးႀကိဳးမုန္တိုင္းနဲ႔ လွ်ပ္စီးေတြၾကားမွာ အေမက---နဲ႔ ဒုကၡေတြ ေလာကဓံဆိုးေတြရွိခဲ့တာမို႔ ထင္ပါတယ္။ အေမက မိုးကိုစိတ္နာပံုရတယ္။ အေမငယ္ငယ္က ေတာရြာတစ္ခုမွာေမြးတယ္။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွစ္မ ေျခာက္ေယာက္ရွိတယ္။ အေဖက ကရင္လူမ်ဳိး၊ အေမကဗမာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အဘိုးျဖစ္သူက ႐ုိးတယ္။ မိ႐ိုးဖလာလယ္ပဲ လုပ္တတ္တယ္။ မိုးရြာရင္ လယ္ထြန္မယ္။ ပ်ဳိးၾကဲမယ္။ စပါးစုိက္မယ္။ ေပါင္းသင္ေျမဆြမယ္။ ႏြားစာရိတ္မယ္။ စပါးေတြမွည့္ရင္ ရိတ္သိမ္းမယ္။ မ်ဳိးစပါးခ်န္ၿပီးေရာင္းမယ္။ ရတဲ့ပိုက္ဆံ အဘြားကိုအပ္မယ္။ ႏြားစာေကြၽးဖို႔ ေကာက္႐ိုးေတြစုမယ္။ ႏြားေတြအစာေကြၽးမယ္။ ေရခ်ဳိးမယ္။ ၿပီးရင္ အဘြားခိုင္းတာလုပ္မယ္။ ထင္းရွာမယ္ေရခပ္မယ္။ ကေလးထိန္းမယ္။ ေနာက္ႏွစ္ေျမဆီခ်ဖို႔ ေနာက္ေခ်းေတြစုမယ္။ သၾကၤန္တြင္းေရာက္ရင္ အိမ္ျပင္မယ္။ ဓနိေတြအသစ္မိုးမယ္။
အေမကေမာင္ႏွမေတြထဲမွာ ဒုတိယအႀကီးဆံုး သမီးပါ။ အစ္ကိုတစ္ေယာက္နဲ႔ ေမာင္သံုးေယာက္၊ ညီမတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ အေမ့ေျပာစကားအရ အစ္ကိုႀကီးက နည္းနည္းဆိုးပံုရတယ္။ ေက်ာင္းထားေပမယ့္ ေက်ာင္းစာကို ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ လုပ္ပံုမရဘူး။ အဲဒီေတာ့ အႀကီးဆံုးသမီးျဖစ္တဲ့ အေမက အဘြားၿပီးရင္ တာ၀န္ေတြပံုက်လာတယ္။ အေမက စာမတတ္ဘူး။ အေမ့ကိုရြာက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ေရးတတ္ဖတ္တတ္ေအာင္ ထားပါတယ္။ အေမက စာမသင္ခ်င္ဘူး။ ေက်ာင္းမတက္ခ်င္ဘူး။ အလုပ္ပဲ လုပ္ခ်င္တယ္။ ေက်ာင္းသြားရမယ္။ စာသင္ရမယ္ဆိုရင္ အေမငိုတယ္။ အေမစာတတ္ခ်င္ေပမယ့္ စာမသင္ခ်င္ဘူး။ စာမသင္ခ်င္တာ အေၾကာင္းေတာ့ရွိမွာပါ။ အေမ့မိသားစု အေျခအေနကိုသိလို႔ ေက်ာင္းသြားၿပီး စာသင္ရမယ့္အခ်ိန္မွာ အလုပ္လုပ္ေငြရွာခ်င္ပံု ရပါတယ္။ အစ္ကိုနဲ႔ အငယ္ေတြကိုေတာ့ အားေပးတယ္။ ပညာတတ္ေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။
အေမကေက်ာင္းမတက္ဘဲ လူႀကီးေတြနဲ႔ လယ္ထဲလုိက္တယ္။ ပ်ဳိးႏုတ္တယ္၊ ေကာက္စိုက္တယ္။ ထဘီတိုတုိ၀တ္ၿပီး လူႀကီးေတြနဲ႔ အၿပိဳင္ေကာက္စိုက္တယ္။ အေမက စာသာမတတ္တာ ေကာက္စိုက္တာေတာ့ ေတာ္တယ္။ ႐ြံ႕ေတြေရေတြေမွ်ာ့ေတြထဲမွာ ခေမာက္ေလးေဆာင္းၿပီး ေကာက္စိုက္ေနတဲ့ အေမ့ပံုရပ္ကို ကြၽန္ေတာ္ပံုေဖာ္ ၾကည့္မိတယ္။ ခ်စ္စရာေလး ေနမွာပါ။ အေမက ေသးေသးေကြးေကြးေလး။ လူကေသးသေလာက္ စိတ္ကျမန္တယ္။ စိတ္ျမန္ေတာ့ အလုပ္လည္း ျမန္တယ္ဆိုတာ ဟုတ္မွာပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႀကီးလာတဲ့အခ်ိန္ အေမ့အသက္ ေျခာက္ဆယ္အထိ စိတ္ျမန္လုက္ျမန္ ရွိေသးတယ္။ တစ္ခါတေလ အေဖနဲ႔မ်ား ရန္ျဖစ္တဲ့အခါ ေဒါသထြက္လာရင္ အေဖ့စကားသံ မဆံုးခင္ အေမက အေဖ့ေရွ႕ ေရာက္ေနၿပီ။
အေမကသူတို႔ရြာကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ပံု ရပါတယ္။ လွည္းကူးအပိုင္ ရွမ္းတဲႀကီးဆိုတဲ့ရြာမွာ အေမတို႔ေနတယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္းလည္း ခဏခဏေျပာတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ေကာက္စိုက္ပ်ဳိးႏုတ္ခဲ့တဲ့ လယ္ေလးေတြမွ ရွိေသးရဲ႕လား မသိဘူးလို႔ သတိရတိုင္းေျပာတယ္။ ရြာမွာ လယ္လုပ္ငန္းနဲ႔ အဆင္မေျပ၊ သားသမီးေတြလည္း ႀကီးလာေတာ့ အဘိုးအဘြားေတြ ရြာကိုစြန္႔ခြာဖို႔ လုပ္ၾကတယ္။ ငါတို႔သားသမီးေတြ ရြံ႕ေရဗြက္ေတြၾကားမွာ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ေနရမယ့္အတူတူ ၿမိဳ႕ကကတၱရာလမ္းေဘးမွာပဲ ျဖစ္သလို ေနေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ရန္ကုန္တက္လာၾကတယ္။ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း အကူအညီမရွိလို႔ စြပ္က်ယ္စက္႐ံုေဘးမွာ တဲထိုးေနၾကတယ္။ အဘိုးကၾကံဳရာ က်ပန္းလုပ္တယ္။ အေမကစြပ္က်ယ္စက္႐ံုမွာ ၀င္လုပ္တယ္။ အေမက စိတ္သြက္လူသြက္ဆိုေတာ့ သူမ်ားေတြထက္ အလုပ္ပိုၿပီးတယ္။ ခဏခဏ ဆုရတယ္ဆိုပဲ။ အလုပ္မွာေတာ့ အေမက အဲဒီေလာက္ ေတာ္တာပါ။
အေမက ေဘာလံုး၀ါသနာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေဘာလံုးပြဲေတြရွိရင္ ထမင္းေစာေစာခ်က္ၿပီး လိုက္ၾကည့္တယ္။ ကြင္းထဲမွာ ေဘာလံုးကန္ေနရင္းနဲ႔ ေအာ္သံေတြကို နားစိုက္ေထာင္ရင္ အေမ့အသံက ထိပ္ဆံုးကပဲ။ တစ္ခါတေလ အားမလိုအားမရျဖစ္ၿပီး ကြင္းထဲကိုလူပါ ေရာက္လာတတ္တယ္။ ဒိုင္လူႀကီး ဆူတာခံရတယ္။ သူ႔သားအသင္း ႏိုင္တဲ့အခါ ဆိုရင္ေတာ့ ေျပာမဆံုးေတာ့ဘူး။ ေျပာလိုက္ ရယ္လိုက္နဲ႔။ ငစိန္ဆန္ထမင္း၊ ငါးပိရည္တို႔စရာ၊ ငါးေျခာက္ငါးျခမ္း ဟင္းေတြစားရင္း ေျပာေနတာအခုထိ ျမင္ေယာင္ေနတုန္းပါ။ ဒါေပမဲ့ အေမ...။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္က ကန္ခဲ့တဲ့ ေဘာလံုးကြင္းလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ အေမ့ေျမးေတြဆိုရင္ ေဘာလံုးေတာင္ မကန္တတ္ေတာ့ဘူး အေမရဲ႕။
ၿမိဳ႕ထဲက သိမ္ႀကီးေစ်း ဓမၼာ႐ံုနားေရာက္တိုင္းလည္း အေမက ေရာက္ေရာက္လာတယ္။ အခုလိုမိုးတြင္း သရက္သီးလိႈင္လႈိင္ ေပၚခ်ိန္မွာ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ဓမၼာ႐ံုေထာင့္မွာ ေစ်းေရာင္းဖူးတယ္။ မနက္အေစာႀကီးထ ဗိုက္ပူဘတ္စ္ကားႀကီးစီးၿပီး ကီလီေစ်းကိုလာတယ္။ ကမ္းနားမွာ သရက္သီး သမၺန္ေတြဆီသြားတယ္။ အဲဒီတုန္းက သရက္သီးသမၺန္ေတြထဲ ဆင္းၾကည့္ရင္လည္း သရက္သီးနံ႔ လိႈင္ေနတာပဲ။ အခုေခတ္လို ဓာတုေဆး၀ါးေတြ မသံုးဘဲ သဘာ၀အတိုင္း မွည့္ၾကေတာ့ ေခါင္းမူးမတတ္ ေလာက္ေအာင္ေမႊးတယ္။ သရက္သီး တစ္ေယာက္တစ္ေတာင္းစီ၀ယ္ၿပီး သိမ္ႀကီးေစ်းမွာ ေရာင္းၾကတယ္။ ဗုိက္ဆာရင္ ေရမေဆးဘဲ သရက္သီးကို ခြဲစားလိုက္၊ အခြံႏႊာစားလိုက္တာပဲေနာ္။
တစ္ရက္မွာေတာ့ အျဖစ္ဆိုးနဲ႔ၾကံဳတယ္။ မရွိလို႔ေစ်းေရာင္း စားပါတယ္ဆိုမွ ျဖစ္ရတယ္။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ကုန္ေစ်းတန္းမွတ္တိုင္မွာ သရက္သီးေတာင္းေတြခ်တယ္။ ကားသမားက အတင္းေမာင္းထြက္ေတာ့ သရက္သီးေတာင္း ေမွာက္က်တယ္။ လမ္းေပၚမွာျပန္႔က်ဲေနတဲ့ သရက္သီးေတြကို လိုက္ေကာက္ေပမယ့္ တစ္၀က္ေလာက္ပဲ ျပန္ရတယ္။ အခုေခတ္ ဆီးသီးဗန္းေမွာက္က်လို႔ လူေတြလုစားတာ မဟုတ္ဘူး။ ကားေတြတက္နင္းတာနဲ႔ ကြဲျပဲကုန္လို႔ပါ။ အဲဒီေန႔က အျပန္မွာ အေမ့မ်က္ႏွာမေကာင္းဘူး။ ညေနက်ေတာ့ သတင္းစာနဲ႔ တစ္ခုခုကိုထုပ္ၿပီး အေမအျပင္ ထြက္သြားတယ္။ ျပန္လာေတာ့ အေမ့လက္ထဲမွာ မနက္ေစ်းရင္းဖို႔ ပိုက္ဆံပါလာတာ သတိထားလိုက္မိတယ္။ အေမ့ကို သနားတာကလြဲလို႔ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဘာမွမလုပ္ေပး ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
အေမက စာသာမတတ္တာ ပံုတိုပတ္စနဲ႔ ရာဇ၀င္ေတြ အမ်ားႀကီးေျပာျပတယ္။ ဘုရားအေၾကာင္း၊ ယေသာ္ဓရာအေၾကာင္း၊ အဇာတသတ္နဲ႔ ေဒ၀ဒတ္အေၾကာင္း၊ သုေဒၶါဒန နဲ႔ဗိမိၼသာရမင္းႀကီးအေၾကာင္း ကာဠဳဒါယီ အမတ္ႀကီး အေၾကာင္းေတြလည္းပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက စာမဖတ္ဘဲ အေမေျပာျပတာနဲ႔ သိေနတယ္။ အေမက ကြၽန္ေတာ့္ကိုတစ္ခါမွ မ႐ိုက္ဖူးဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က အေမ႐ိုက္တာ ခံၾကည့္ခ်င္လို႔ တစ္ခါေလာက္ ႐ိုက္ပါဆိုေတာ့ အေမထလာတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို႐ိုက္တယ္။ တုတ္နဲ႔ေတာ့မဟုတ္ဖူး ႏွာေခါင္းနဲ႔။ အေမ့သြားေတြ မေကာင္းေတာ့ ႏုတ္ပစ္ရတယ္။ အံကပ္စြတ္ၿပီးလည္း ထမင္းမစားတတ္လို႔ သြားဖံုးနဲ႔ ၀ါးစားတယ္။ ၾကာေတာ့ အေမ့မွာ အာ႐ံုေၾကာေရာဂါ တစ္ခုျဖစ္တယ္။ ေဆးစားေဆးထိုး လုပ္ေပမယ့္ ပိုပိုဆိုးလာတယ္။ ေဆး႐ံုတက္ၿပီး ခြဲစိတ္လိုက္ရတယ္။
ေဆး႐ံုႀကီး ေရာက္တိုင္းလည္း အေမ့ကို သတိရတယ္။ အေမကလည္း ၾကံဳတာနဲ႔ ေရာက္ေရာက္လာတယ္။ အေမ့မွာ ေလာကဓံ၊ ေဆးဒဏ္၊ ဘ၀ကံေတြေၾကာင့္ အသည္းေရာဂါျဖစ္တယ္။ ေဆး႐ံုႀကီးက အသည္းဆရာ၀န္ႀကီးဆီ သြားျပတယ္။ အေမ့ေရာဂါကို စမ္းသပ္ၿပီးေတာ့ ဆရာ၀န္ႀကီးကေမးတယ္။ သားသမီးေတြ အေၾကာင္းလည္း ပါတယ္။ ဘြဲ႕ရပညာတတ္ သားသမီးေတြရွိရဲ႕သားနဲ႔ ကိုယ့္အေမ ေရာဂါျဖစ္ေနတာ မသိဘူးလား။ ႀကိဳႀကိဳတင္တင္ မကုဘူးလား။ ေမြးရက်ဳိးမနပ္တဲ့ သားသမီးေတြပဲလို႔ ေျပာေတာ့ အေမမ်က္ရည္က်တယ္။ ဆရာ၀န္ႀကီး ျပန္သြားေတာ့ အေမက ေျပာတယ္။ လူေလး အေမတို႔ေဆး႐ံုးက ဆင္းရေအာင္တဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ အေမဆိုေတာ့ အေမေသခ်င္ေသပေစ ငါ့သားသမီးေတြကို ေျပာတာေတာ့ မခံႏိုင္ဘူးတဲ့။ အဲဒီေခတ္ဘြဲ႕ရ လူငယ္ေတြရဲ႕ ဒုကၡကို ဆရာ၀န္ႀကီး မသိလို႔ျဖစ္မွာပါလို႔ အေမ့ကို ႏွစ္သိမ့္ေပးခဲ့ရ ေသးတယ္ေနာ္။
အခုလို ေရြးေကာက္ပြဲသံေတြ ၾကားေတာ့လည္း အေမ့ကို သတိရမိျပန္ပါတယ္။ အေမသာဆိုရင္ ေပ်ာ္မွာပါ။ အေမက သူတို႔ေခတ္ ေရြးေကာက္ပြဲအေၾကာင္းလည္း ခဏခဏ ေျပာတယ္။ ဖဆပလေခတ္ တည္ျမဲသန္႔ရွင္း အၿပိဳင္အဆိုင္ ေရြးတဲ့အခ်ိန္မွာတဲ့။ အေမတို႔လည္း မဲေပးခဲ့ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက မဲဆြယ္ပြဲေတြ အႀကီးအက်ယ္ လုပ္ၾကတယ္။ ေငြေၾကး ကုန္ခံလုပ္ၾကတာ။ ေကြၽးေမြးၿပီး မဲဆြယ္တယ္။ တခ်ဳိ႕မ်ားဆိုရင္ ေငြပစၥည္း လက္ေဆာင္ေတြေတာင္ ေပးတယ္ဆိုပဲ။ အေမတို႔ကေတာ့ မနက္ေစာေစာထ သူတို႔ေကြၽးတာစား၊ ေပးတာယူတာပဲ။ အတီးအမႈတ္ အကအခုန္ေတြ ေတာင္ပါေသးတယ္။ ေပ်ာ္စရာႀကီးေပါ့။ အဲဒီေန႔က ဗိုက္လည္း၀တယ္။ ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္တယ္လို႔ ခဏခဏေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ကေမးတယ္။ အေမမဲထည့္ေတာ့ ေကြၽးေမြးေပးတဲ့သူေတြကို ေပးခဲ့သလားဆိုေတာ့ အေမက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္တယ္။ ဘယ္ထည့္မလဲသားရယ္။ အေမထည့္ခ်င္တဲ့သူ ထည့္ခဲ့တာေပါ့။ သူတုိ႔သိတာမွတ္လို႔ ...။
ေၾသာ္ တတ္လည္း တတ္ႏိုင္တဲ့အေမ။ လာမယ့္ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အေမသာဆိုရင္ ေပ်ာ္မွာ။ ခုေတာ့။
ခလုတ္တိုက္ရင္
အေမ့ကိုပဲ ႏႈတ္ကအလိုလို ထြက္လာတယ္။
အေမကေျပာမယ္ထင္တယ္
မင္းတို႔မွာ အေဖရွိေနတာပဲ။
အေမ
သားတို႔ဘ၀ေတြ အဆင္မေျပဘူး။
ဒါေၾကာင့္မို႔ အေမ့ကို ရွိေစခ်င္တယ္။
အေမသာဆိုရင္။
Writer:
သန္းထိုက္ (သာေကတ)
No comments:
Post a Comment