ထူးျမတ္ရည္မွန္း ဝါဆိုသကၤန္း

သုံးေလာကထြတ္ထား သဗၺညဳျမတ္စြာဘုရား ပြင့္ထြန္းလာခ်ိန္တြင္ မကိုးကြယ္ရာႏွင့္ကိုး ကြယ္ရာကို 

ခြဲျခား၍ေဟာေတာ္မူရာ ''ေတာေ တာင္၊ အာရာမ္၊ အဓိကရသစ္ပင္စေသာ ကိုးကြယ္ရာတို႔ ကို ကိုးကြယ္ျခင္းသည္ ေဘးကင္း၍ ျမတ္ေသာကိုးကြယ္ ျခင္းမဟုတ္၊ ကိုးကြယ္ရာဟူသမွ်ကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္

 ျခင္းေၾကာင့္ ဒုကၡခပ္သိမ္းတို႔မွမလြတ္ေျမာက္ႏိုင္။ ရတနာ သံုးပါးကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ျခင္းကသာ ေဘးမရွိ၍ ျမတ္ ေသာ ကိုးကြယ္ျခင္းမည္၏။ ရတနာသံုးပါးကို ကိုးကြယ္ျခင္း ေၾကာင့္ ဒုကၡခပ္သိမ္းမွလြတ္ေျမာက္၍ လူ၊ နတ္၊ ျဗဟၼာ ခ်မ္းသာမ်ားစြာကို ရရွိ႐ုံမွ်မက မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္သို႔တိုင္ မ်က္ ေမွာက္ျပဳႏိုင္ေပ၏''ဟူ၍ျဖစ္သည္။

ေဘးဒုကၡအေပါင္းတို႔ကို ပယ္ေဖ်ာက္ဖ်က္ဆီးတတ္ သည့္ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာတည္းဟူေသာ 
ရတနာျမတ္ သံုးပါးသည္ သရဏဂံုမည္ပါ၏။ ဗုဒၶံသရဏံဂစၧာမိ၊ ဓမၼံ သရဏံဂစၧာမိ၊ သံဃံသရဏံဂစၧာမိ ဟူ၍ ပီျပင္က်န သံုး ႀကိမ္မွ် ေလးနက္ယံုၾကည္စြာရြတ္ဆိုလ်က္ သရဏဂံုေဆာက္ တည္ရာ၏။ ေဗာဓိေအာင္ေျမဗုဒၶေဟ၌ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ပြင့္ေတာ္မူ၍ လင္းလြန္းပင္ရင္း၌ သတၱမသတၱာဟ ဖလ သမာပတ္ဝင္စားေတာ္မူစဥ္ ဥကၠလာဇနပုဒ္ ေပါကၠရဝတီ ၿမိဳ႕မွ တဖုႆႏွင့္ဘလိႅက ကုန္သည္ညီေနာင္ႏွစ္ဦးလည္း
 ကုန္သြယ္ျခင္းအလို႔ငွာ မဇၩိမေဒသသို႔ ေရာက္ရွိေနေလ၏။

ဓမၼရာဇ္ထြတ္ဖ်ား ျမတ္စြာဘုရား ပြင့္ေတာ္မူေၾကာင္း ကုန္သည္ညီေနာင္ ၾကားသိသည္ႏွင့္ အလ်ဥ္အဦးေရာက္ လာၾက၍ ပ်ားရည္ဆမ္းေသာ မုန္႔ၾ<ြကပ္က်စ္မ်ားအား ကပ္ လွဴ၏။ ဘုရားရွင္သည္ ကုန္သည္ညီေနာင္ႏွစ္ဦးကို 'ဗုဒၶံ သရဏံဂစၧာမိ၊ ဓမၼံသရဏံဂစၧာမိ'ဟူ၍ ေဒြဝါစိကသရဏဂံု ကို ေပးေတာ္မူ၏။ ျမတ္စြာဘုရား ပြင့္ေတာ္မူစ သံဃာရတနာ မေပၚေသး ေသာကာလျဖစ္၍ ကုန္ သည္ညီေနာင္ကို သရဏဂံု ႏွစ္ပါးတည္းသာ ေပးေတာ္ မူျခင္းျဖစ္၏။ ဗာရာဏသီ မိဂဒါဝုန္ ေတာဥယ်ာဥ္တြင္ ပၪၥဝဂၢီငါးဦးတို႔အား တရား ဦး ေဟာေတာ္မူၿပီး သံဃာ ေတာ္ စတင္ေပၚလာမွသာ ရတနာသံုးလီ သရဏဂံုသံုးပါး ႏွင့္ ျပည့္စံုညီခဲ့ေလသည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ သာ သနာေတာ္ျမတ္ႀကီးအား မ ကြယ္မေပ်ာက္ စည္ပင္ျပန္႔ပြား ထြန္းေတာက္ေနေစရန္ ရဟန္း သံဃာေတာ္မ်ားက ထိန္းသိမ္း ေတာ္မူလ်က္ရွိၾကသည္။ သံဃာေတာ္မ်ားသည္ ဘုရား ရွင္ထားရစ္ေတာ္မူေသာ ဝိနည္း၊ သုတၱန္၊ ပိဋကတ္ေတာ္ မ်ားကို လက္နက္အလို႔ငွာ ကိုင္ေဆာင္သည္။ တံခြန္သဖြယ္ မည္ေသာ သကၤန္းကိုဝတ္႐ုံ၍ ဂႏၳဓူရ၊ ဝိပႆနာဓူရ ဓူရ ႏွစ္ျဖာကို ထမ္းရြက္ေတာ္မူေနၾကသည္။

သံဃာေတာ္အရွင္သူျမတ္မ်ား ပရိယတ္၊ ပဋိပတ္၊ ပဋိေဝဓ သံုးတန္သာသနာ ညီမွ်စြာ ရြက္ေဆာင္ႏိုင္ေစဖို႔ အတြက္ ပစၥည္းေလးပါးျပည့္စံုရန္လိုသည္။ ဓမၼာႏုဂၢဟ ကား ဆရာေတာ္သံဃာေတာ္မ်ား၏ တာဝန္ျဖစ္၍ ေက်ာင္း၊ သကၤန္း၊ ဆြမ္း၊ ေဆးဟူသည့္ ပစၥည္းေလးပါး ပစၥယာႏုဂၢဟ ေထာက္ပံ့မႈမွာ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ား၏တာဝန္ ျဖစ္သည္။ သာသနာျပဳေတာ္မူလ်က္ရွိၾကကုန္ေသာ သံဃာေတာ္ ေထရ္အရွင္ျမတ္မ်ား မခ်ဳိ႕မငဲ့ႏွင့္ သာသနာျပဳႏိုင္ရန္ ဒကာ၊ ဒကာမတို႔က ပစၥည္းေလးပါး တာဝန္ေက်ပြန္ၾကသည္။ ယင္း၌ တံခြန္သဖြယ္ျဖစ္ေသာ သကၤန္းအလွဴမ်ားလည္း ပါဝင္ၾကရာ ဝါဆို၊ ကထိန္၊ ရွင္ျပဳ၊ ရဟန္းခံတို႔တြင္ သကၤန္း ကို အျမတ္တႏိုးလွဴဒါန္းၾကေလသည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ အရွင္အာနႏၵာမေထရ္ျမတ္ ႏွင့္ ေဒသစာရီလွည့္လည္ေတာ္မူရာတြင္ သာကီဝင္တို႔ လုပ္ေသာ လယ္ယာေျမမ်ားရွိရာသို႔ ေရာက္ေတာ္မူ၏။ အကြက္၊ အကန္႔၊ ကန္သင္း၊ ေရေျမာင္းမ်ား စနစ္တက် ဖြဲ႕၍ထားေသာ လယ္ကြက္မ်ားကို ျမင္ေတာ္မူသျဖင့္ စိတ္ ေတာ္တြင္ ၾကည္ႏူးေတာ္မူ၏။ ဝတ္႐ုံေတာ္မူေသာသကၤန္း ကို ဤသို႔အကြက္၊ အကန္႔၊ ေျမာင္းထား၍ျပဳျပင္က ေကာင္း ေလစြဟု 
အႀကံျဖစ္ေတာ္မူ၏။ အရွင္အာနႏၵာကိုလည္း ဤ လယ္ကြက္မ်ားကဲ့သို႔ ပံုပန္းသဏၭာန္တူေသာ အကြက္မ်ား ျဖင့္ သကၤန္းခ်ဳပ္လုပ္ရန္ မိန္႔ၾကားေတာ္မူ၏။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ လူ၊ သတၱဝါတို႔၏ ေက်းဇူးရွင္ ျဖစ္ေသာ လယ္သမားမ်ားအား အမွတ္တရျဖစ္ေစျခင္းငွာ ရည္ရြယ္ေတာ္မူျခင္း ျဖစ္၏။ ထိုမွစ၍ သကၤန္းမ်ားတြင္ အကြက္၊ အကန္႔၊ ခ်ဳပ္႐ိုးေျမာင္းမ်ားသည္ ဝိ နည္းေတာ္ႏွင့္အညီ ျဖစ္ေပၚလာရေလ၏။ သံဃာေတာ္ ေထရ္အရွင္ျမတ္မ်ားသည္ ဝါတြင္းသံုးလပတ္လံုး ဝါဆို ကပ္သည္ကို ဝါဆိုသည္ဟု ေခၚ၏။ ဝါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္မွ သီတင္းကြၽတ္လျပည့္ေန႔အထိ ဝါဆိုျခင္းမွာ ပံုမွန္ဝါဆိုျခင္းျဖစ္၍ ဝါဆိုရန္မမီေသာ သံဃာေတာ္မ်ား က ဝါေခါင္လျပည့္ေက်ာ္တစ္ရက္မွ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ အထိ ဝါဆိုဝါကပ္ေတာ္မူၾကရသည္။

ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ေသတေကတုနတ္သားသည္ တုသိတာနတ္ျပည္မွ စုေတ၍ မဟာသကၠရာဇ္ ၆၇ ခု ဝါဆိုလျပည့္၌ လူ႔ျပည္တြင္သေႏၶယူ၏။ မဟာသကၠရာဇ္ ၉၇ခု ဝါဆိုလျပည့္တြင္ ေတာထြက္ေတာ္မူၿပီး မဟာသကၠ ရာဇ္ ၁ဝ၃ ခု ဝါဆိုလျပည့္တြင္ မိဂဒါဝုန္ေတာဥယ်ာဥ္၌ ပၪၥဝဂီၢငါးဦးတို႔ကို တရားဦးဓမၼစ
ၾကာ ေဟာေတာ္မူ၏။ ဝါဆိုလသည္ ျမတ္စြာဘုရား ပဋိသေႏၶေနေတာ္မူေသာ လျဖစ္၍ ေတာထြက္ေတာ္မူေသာလလည္းျဖစ္ၿပီး တရား ဦးဓမၼစၾကာ ေဟာေတာ္မူရာလ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ 'သေႏၶ၊ ေတာထြက္၊ ဓမၼစက္၊ ေဟာျ>ြမက္လဝါဆို' ဟူ၍ ဆို စမွတ္ျပဳၾကကုန္သည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ပြင့္ထြန္းေတာ္မူစက သံဃာေတာ္ အရွင္ျမတ္မ်ားသည္ ဝါဆိုဝါကပ္ျခင္းကို မျပဳၾကေသး။ ေႏြ၊ မိုး၊ ေဆာင္းပတ္လံုးလွည့္လည္၍ ခရီးသြားလာေနၾက ၏။ မိုးဥတု၌ တစ္ေနရာမွတစ္ေနရာသို႔ သြားလာရာတြင္ ေတာင္သူတို႔စိုက္ပ်ဳိးေသာ သီးႏွံခင္းမ်ားအား ျဖတ္သန္း၍ သြားရသျဖင့္ နင္းနယ္ပ်က္စီးကုန္၏။ ျပည္သူအေပါင္းတို႔ က ''မိုးကာလ၌ မိစၧာဒိ႒ိမ်ားပင္ ခရီးမသြားၾက။ တိရစၧာန္ ငွက္မ်ားလည္း အသိုက္မေျပာင္းၾက၊ ငါတို႔ကိုးကြယ္ေသာ သာကီႏြယ္ဖြားရဟန္းမ်ားကား အမ်ားစိုက္ပ်ဳိးထားေသာ ေကာက္ပဲသီးႏွံမ်ားကို နင္းနယ္ဖ်က္ဆီးလ်က္ ရာသီမေရြး ခရီးသြားေနၾကေလတကား''ဟု စသည္အားျဖင့္ အျပစ္ ေျပာဆိုလာၾက၏။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဗာရာဏသီျပည္ မိဂဒါဝုန္ေတာ နႏၵိယဝိဟာရ၌ ပထမဦးဆံုးဝါကိုကပ္ေတာ္မူ၏။ ဝါကြၽတ္ သည္ႏွင့္ ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္သို႔ၾ<ြကေတာ္မူကာ ေဝဠဳဝန္ေက်ာင္း ေတာ္တြင္ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူလ်က္ရွိ၏။ ထိုစဥ္ ဤ အေၾကာင္းကို ဘုရားရွင္ၾကားေတာ္မူလွ်င္ ရဟန္းေတာ္ မ်ားအား ဝါတြင္းသံုးလပတ္လံုး ေဒသစာရီလွည့္လည္ခရီး သြားျခင္းမျပဳရန္၊ ဝါတြင္းကာလတြင္ မိမိတို႔၏ ေက်ာင္း အတြင္း၌ ဝါဆိုဝါကပ္ျခင္းအမႈကိုျပဳ၍ တရားအားထုတ္ ၾကရန္၊ ဝါက်ဳိး၊ ဝါျပတ္၊ ဝါမကပ္ဘဲ ညဥ့္ေနညဥ့္အိပ္ ခရီး သြားေသာရဟန္းမ်ား ဒုကၡဋ္အာပတ္သင့္ေစရန္ အာဏာ ဓမၼစက္သိကၡာပုဒ္ ပညတ္ေတာ္မူ၏။

ထိုစဥ္မွစ၍ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ မိမိေက်ာင္းမွ တစ္ ပါးေသာအရပ္သို႔ ညဥ့္အိပ္ညေန ခရီးမသြားရေတာ့ေပ။ မိမိ၏ ေက်ာင္းသခၤမ္းကို ညဥ့္ညပစ္ခဲ့၍ ခရီးမသြားပါဟု ဝန္ခံကာ ဝါဆိုဝါကပ္ျခင္းျပဳၾကရ၏။ 
မျဖစ္မေနသြားလာ ရန္ ခရီးေပၚေပါက္လွ်င္သာ ခုနစ္ရက္ဝါပန္၍ သြားလာ ႏိုင္ေလ၏။

သံဃာေတာ္ေထရ္အရွင္ျမတ္မ်ားသည္ ဝါဆိုလျပည့္ ေက်ာ္တစ္ရက္ညတြင္ စတင္ဝါဆို၍ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားက ထိုေန႔အမီ ဝါဆိုသကၤန္း၊ ဝါဆိုပန္းမ်ား ကပ္လွဴၾကသည္။ မ်က္ေမွာက္ကာလအထိ ေက်းလက္မ်ားတြင္ အိုးစည္ဗံု ေမာင္း အကအစံုမ်ားႏွင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ားသို႔ ဝါ ဆိုသကၤန္း၊ ဝါဆိုပန္းမ်ားကို စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္စြာ သြား ေရာက္ကပ္လွဴၾကသည္။ ဝါဆိုသကၤန္းကပ္လွဴျခင္းသည္ ကရိကထမမ်ားေသာ ဒါနျဖစ္သျဖင့္ နယ္ေရာၿမိဳ႕ပါ က်ယ္ ျပန္႔စြာ ကပ္လွဴလ်က္ရွိၾကေလသည္။

ဝါဆိုမည့္ညတြင္ ဝါကပ္အမီ ဆိုက္ေရာက္လာႏိုင္ ေသးသည့္ သံဃာအား ေစာင့္၍ ညဥ့္ကိုးနာရီထိုးခ်ိန္က်မွ ဝါဆိုေတာ္မူၾကကုန္၏။ တခ်ဳိ႕လည္း ဝါဆိုသံဃာေတာ္ မ်ားကို သြားေရာက္ၾကည္ညိဳရင္းႏွင့္ အေမြးတိုင္၊ ဖေယာင္း တိုင္မ်ား ကပ္လွဴပူေဇာ္ၾက၊ အေဖ်ာ္ရည္မ်ား လွဴဒါန္းၾက သည္။ ဝါဆိုၿပီးသည္ႏွင့္ စားေသာက္သိမ္း႐ုံးၿပီး ဝါဆိုသဲ၊ ဝါဆိုပန္းေလးမ်ား အသီးသီးယူေဆာင္ၿပီး ျပန္လာခဲ့ၾက သည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ဌာနေပါင္း ၁၇ ေနရာတြင္ ဝါေတာ္ေပါင္း ၄၅ဝါကပ္ေတာ္မူရာ သတၱမဝါကို တာဝတႎ သာနတ္ျပည္တြင္ ကပ္ေတာ္မူသည္။ ေမြးမိခင္သီရိမဟာ မာယာျဖစ္ခဲ့ေသာ သႏၲဳတိသနတ္ သားအား အေၾကာင္းျပဳလ်က္ ဝါ ဆိုေတာ္မူရင္းျဖင့္ အဘိဓမၼာတရား ေတာ္ ရြတ္ပြားကာ ေက်းဇူးဆပ္ ေတာ္မူခဲ့ေလသည္။

ေရွးကစ၍ ဝါဆိုလတြင္ကပ္ ေသာေၾကာင့္ ဝါဆိုသကၤန္းဟု ေခၚေသာ္လည္း မိုးေရခံသကၤန္း ဟုလည္း ေခၚေဝၚၾကသည္။ ဝါ ဆိုသကၤန္းကို နယုန္လျပည့္ ေက်ာ္တစ္ရက္ေန႔မွ ဝါဆိုလ ျပည့္အထိ ကပ္ႏိုင္သည္ဟု သိ ရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း မ်က္ ေမွာက္ကာလတြင္မူ ဝါတြင္း ၌လည္း သကၤန္းကပ္လွဴလ်က္ ရွိၾကသည္။

သကၤန္းကပ္လွဴျခင္း ရွစ္ပါးရွိရာ ...
(၁) ခရီးသြားခါနီးတြင္ လွဴဒါန္းေသာဂမိဏစီဝရသကၤန္း၊
(၂) အမ်ဳိးသမီးမ်ား ကိုယ္ဝန္ေဆာင္စဥ္ လွဴဒါန္းေသာ ဂမၻိဏိစီဝရသကၤန္း
(၃) နာမက်န္းျဖစ္ေသာအခါ၌ လွဴဒါန္းေသာ ဂိလာန စီဝရသကၤန္း၊
(၄) သဒၶါတရားျဖစ္ေပၚသျဖင့္ လွဴဒါန္းေသာ သဒၶါရစီဝရ သကၤန္း၊
(၅) စစ္ထြက္ခါနီးတြင္ လွဴဒါန္းေသာ ဥယ်ဳတၱစီဝရ သကၤန္း၊
(၆) အေဆာတလ်င္ ေရွာင္တခင္လွဴဒါန္းေသာ အေစၥက စီဝရသကၤန္း၊
(၇) ဝါဆိုဝါကပ္ရန္ လွဴဒါန္းေသာ ဝႆဝါသိကစီဝရ သကၤန္းႏွင့္
(၈) ကထိန္ခင္း၍လွဴဒါန္းေသာ ကထိနစီဝရသကၤန္း
ဟူ၍ ရွစ္ပါးရွိကုန္သည္။
ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား ဝတ္႐ုံေသာသကၤန္းသည္ သစ္ ေခါက္ဆိုးေဆးဆိုးထားေသာ ပိတ္စသာလွ်င္ျဖစ္သည္။ လူတို႔ဝတ္ေသာ အဝတ္ႏွင့္ ပိတ္စခ်င္းတူပါလ်က္ သကၤန္း ကို အဘယ့္ေၾကာင့္ ေကာ္ေရာ္ျမတ္ႏိုး ရွိခိုးအမွဴးျပဳၾကပါ သနည္း။ ဤအေၾကာင္းကို ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား ရွင္ ဥပါလိမေထရ္ႀကီးက ေလွ်ာက္ထားေမးျမန္းေတာ္မူ၏။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ရွင္ဥပါလိမေထရ္၏အေမး ကို ''ခ်စ္သားဥပါလိ၊ ေရွးက လြန္ေလၿပီးေသာဘုရားတို႔ သည္လည္းေကာင္း၊ ယခုပြင့္ဆဲ ပြင့္လတၱံ႕ေသာဘုရားတို႔ သည္လည္းေကာင္၊ ဤဖန္ရည္ဆိုးေသာသကၤန္းျဖင့္သာ ကိေလသာအညစ္အေၾကးတို႔ကို ပယ္သတ္ၾကကုန္သည္။ ပိတ္စခ်င္းတူျငားလည္း ဖန္ရည္စြန္းေသာသကၤန္းသည္ ကိ ေလသာတို႔ကို သန္႔စင္ရာ၊ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္သို႔ မ်က္ေမွာက္ ျပဳရာအတြက္ တံခြန္သဖြယ္ျဖစ္သျဖင့္ ရွိခိုးဦးခိုက္ထိုက္ ေပသည္''ဟု မိန္႔ေတာ္မူေလ၏။
မွီျငမ္း - သာသနာေရးဝန္ႀကီးဌာန၊ သာသနာေတာ္ ျပန္႔ပြား ေရးဦးစီးဌာန၊ (ဗုဒၶဘာသာေကာင္းတစ္ေယာက္)။

Source : Yangon Media Group